KÜLE DÖNDÜM GAYRİ – GÜNNUR BAŞAR
Ey dost
Yüreğim yangın yeri
Buralardan gidesim var gayri.
Alıp başımı küle dönesim var
Hiçlikte savrulasım
Yarla bir olup kavrulasım var
Bu yeryüzüne aşık oldum ben
Bahar oldum, yaz oldum
Bilinmeze dil oldum
Söze saz, saza ses oldum
Böyle zülüm görmedim
Nerdesin ey dost?!
Cennetimizi yaktılar
Yuvamızı sele verdiler
Yeniden başlardım her seferinde
Ama bu sefer yüreğimi de yaktılar..
Yaktılar anlayışsızlık ile,
Hoşgörüsüzlük ile,
Sevgiye sevgiyle karşılık vermeyi bilmeyenler
Öfke kusmayı büyümek sananlar
Bütün dünyayı gezip
kendi ruhunun virajını alamayanlar
Hayatın ilk dönemecinde tekleyip hep
bunu hatırlayanlar ..
Gidecek azıcık yerim kaldı,
Kalkın üstümden de bir nefes alayım
Üç kuruş verip karşılığımda hayatımı isteyenler
Ruhumu hizaya sokup bedenimi satılığa çıkaranlar.
Neşemi kötürüm edenler..
Artık dönmezsem ey dost,
Bil ki ben de yanık toprağa döndüm
Küle karıştım, bir ağaca sarılıp öylece kaldım
Denizde kayboldum, aklım firar etti
Yüreğim peşinden gidemedi
Öylece bakakaldı
Bakakaldı bu insanlığın düzenine
Hep alıp da hiç vermek istemeyene
Saraylarda yaşayıp kuruşun hesabını yapana
Zulmü, kendinden olana layık görene
Kurda kuşa hiç acımayana..
Benim yüreğim beddua bilmez
Gözüm görmez kulağım duymaz oldu gayri
“Dünyaya orman denirdi”
İçinden kurtlar, kuşlar,
barış gözlü sincaplar, güneş bakışlı ceylanlar geçerdi.
Çiçekler geçerdi her bir yaprağı bir çümbüş..
Binbir yaratık geçerdi..
Şimdi hepsi birer kömürden heykel
Yüreğim yangın yeri
Geri dönmezsem ey dost
Bil ki ben de küle döndüm gayri…
Günnur Başar
